-Amca nasılsınız? Sizi gördüğüme sevindim.
-İyiyim kızım naapiyim işte...
Sesinde bir bezginlik, bir küskünlük sanki.
-Teyze nasıl evde mi göremiyorum ne zamandır?
-Aman iyi iyi o da ben de ölemedik bi türlü... Ölümü bekliyoruz işte daha ne olsun?...
- Ayy amca Allah gecinden versin böyle söylemeyin.
Söylediği söz buzz gibi...
-E naapalım kızım bizim yapacak bir işimiz yok ki!!!
Asansörden ininceye kadar boğazıma bir şey tıkıldı sanki...
Neden bu yaşa akran insanlar kendilerini hep ölümü bekliyoruz diye nitelendiriyor,
kendilerini bir köşeye atılmış gibi hissediyor?
Vaktinde çok çalışıp da boş kalınca mı bu duyguya kapılıyor?
Anlayamadım noolduysa ama baya üzüldüm.
Offf. hayat zor...
:(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder