Yediğimiz yemekler sonrası uzun uzun geçmişi anlatan annemle geçiyor artık günlerimiz.
Yirmiiki yıl sonra birlikte yaşamaya başlamak gerçekten değişik bir duygu. Evinde her işini kendi yapan bir elinde bastonuyla ihtiyaçlarını karşılayan bir anneydi ama artık zorlanmaya başladı.
Çok şükür yine de kendini taşıyabiliyor elden ayaktan düşmüş değil ama yorgun tabii...
Kuzucuuum biraz hasta, biraz nazlı, her şey bir yana tüm iktidarını bana teslim etmiş gibi hafiften tedirgin.
Ayakları sağlam olsa neler yapacak da. Gayreti var kuvveti yok misali... Çok zorlanıyor bu durumu kabullenmekte ama naapalım dünya böyle...
Bizler neler olacağız kimbilir...
Bir de telefondaki yeğenine komutlar, emirler vermesi yok mu :))) "Hanımağa" diyorum ben ona... Çok hoş. :))))))))))))))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder