Sabah canım annem benim birden
kalp krizi geçirip son nefesini verdi.
Bağıramadım, çığlıklar atıp oradan oraya çarpamadım kendimi...
Sadece "-Anne beni bırakıp nereye gidiyorsun?"
Diyebildim.
Sesim kısıldı bir anda ben derin üzüldüğümde sesim gider, kaçar benden.
Ambulans ve doktorlar geldiğinde iş işten geçmişti.
Defalarca kalp masajı, şoklar...
Yok artık geri dönüşü olmayan bir yoldaydı babasız kaldığım yetmiyormuş gibi bir de annesiz kalmıştım.
Ben kocaman kadın ilk defa yumurtadan çıkmış bir civciv kadar kendini savunmasız, çaresiz, üşümüş ve içine içine boğunur vaziyette ağlar bulmuştum...
***
Sonra ne mi oldu?
Kovit olmamasına rağmen, apar topar defin işi,
pandemi yasakları nedeniyle hiç bir taziyenin yapılamaması
ve zaten definin ertesi günü şehirler arası yolculuk yasağı da gelip,
hepimizin evlerimize çekilip dualarımızı,
okumalarımızı evimizden yaptığımız yeni normal dediğimiz zamanlar...
Kabrin nur olsun canım annem...
1 Nisan'da şaka yapılır, gülünür, geçilirdi ölünmezdi ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder