Allah kimseyi düşürmesin diyerek dua ettiğim Ulucanlar Cezaevi' ni dün gezdim.
Dünkü soğuk havanın etkisi de vardı elbette ama içimin titremesine, gözlerimdeki bakışların donup kalmasına engel olamadım.
Her yerde fotoğraf çekmeyi hatta paylaşmayı çok seven ben; çevremde kameralara sırıta sırıta poz verip, mahkumların bire bir kullandığı eşyaların arasında sanki çok sıradan bir şeymiş gibi gezen insanlara hayretle bakıp sadece nasıl bu kadar duyarsız olabildiklerine anlam veremediğim için hiç fotoğraf çekmedim hatta telefonumu çantamdan bile çıkarmadım...
Oradaki duygu yoğunluğunu hiç bir fotoğraf anlatamaz bence.
Merak edenler için linkini paylaşıyorum...
Buyrun efenim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder