Küsme, vazgeçme, kendini suçlama,... Yapabileceklerinin en iyisini yaptın. Geçmişteki sen yapabileceğinin en iyisini yaptın. Bazen kendimi ben de sıkışmış, çaresiz, yalnız hissediyorum. Sen gibi, ben de en çok kendime yükleniyorum. Oysa en azından bir şeylerin farkındayız. en azından hissediyoruz. Yüreği yanmayan, acımamış insan her zaman eksik. Belki kayıp şehrin çocuklarıyız, belki bir türlü dikiş tutturamayanlarız. Hiç gitmeyen bir hüzün, hiç bitmeyen bir yalnızlık, hiç kaybolmayan bir iç kavga... İnsan olmak böyle bir şey. Yüreğini hissetmek böyle bir şey. İnsanları, dünyayı, doğayı, yaradanı hissetmek böyle bir şey. Taşlaşmış yüreklerden, robotlaşmış bedenlerden, duyarsızlanmış ruhlardan çok daha iyi böylesi. Sen hissedensin, sen yaşayansın, sen yüreğini hissedensin. Yüreğini hissediyorum, seni sen gibi seviyorum. Kaybolacaksam böyle kaybolayım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder