"On yıl önce bir gece geç vakit telefonum çaldı. Arayan annemdi ve ağlıyordu. "Sen o simiti niye yemedin" diyordu ağlarken... Ne diyeceğimi bilemedim bir an. Anlatmaya başladı: 4-5 yaşındaymışım ve annem de en fazla 25 yaşında o zaman. Sokakta komşunun çocuklarıyla oynarken simiçi geçmiş. Çocuklar alınca ben de almışım. Simitçiyi de parasını alsın diye eve yollamışım. Annem çok kızmış. Eve çağırmış beni. Kapıdan girdiğimde de kıyamet kopmuş. Çok korkmuş çok ağlamışım ve simiti ayakkabılığın üzerine bırakmışım. Kısa bir süre sonra siniri geçince, fazla sert davrandığını düşünmüş. "Altı üstü bir simit ama bu yaşta emrivaki yapmayı öğrenmemeli" diye düşünürken bir kere ısırıp bıraktığım simidi görmüş.. Babamla yalvarmışlar bütün gece simiti yemem için. Yedirememişler... Aradan geçen 30 yılın ardından bir gece annemin aklına düşmüş o simit... "Ben de çocuktum,birlikte büyüyorduk. Bilemedim çok hırpaladım seni. Disiplinli olmak istiyordum. Ama kızım sen niye yemedin o simidi" Kızım şimdi 12 yaşında.. Ve anlıyorum ki annelik bazen kapanmaz vicdan yaraları taşımak aynı zamanda... Telafisi yok kayıp zamanın.. Sızlayan yerden öperek başlamak gerek iyileşmeye,iyileştirmeye... Ayrı,uzak,yakın,candan,kavgalı, hırçın,tutkulu ve eksik kalmış tüm anne ve evlatların günü kutlu olsun.. Iyi geceler❤️..."
İclal Aydın...
Twitter' dan alıntıladım...
Çok duygulu bir anı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder