Kurtuluşu Aramak...

Bir umut, bir nefesti belki beklediği kendini hayata bağlayacak bir ipin ucuydu istediği. Elini uzatsa tutacaktı. O kadar yakındı ki her an yakalayabilirdi.

Cesaretini toplayıp elini uzattı. Olmadı o yaklaştıkça bir adım daha uzaklaştı hayat. Sahi neydi hayat? Nefes almak mıydı sadece? Yoksa karnını doyurup akşama kadar avare dolaşmak mıydı?

İkisinin de hayat tarifinde yeri olmadığını biliyordu.

Dibi olmayan bir kuyuya düşüp  sürekli derine hep derine mi gitmekti?

Yok muydu bir çaresi? Yok muydu bir sonu? Fizik kurallarına o kadar kaptırmıştı ki kendini dibe vursa, dibi bulsa o hızla yukarı zıplayacaktı.

 Olmadı olamadı bir türlü.

Uğraşsa da, didinse de olamadı.

Oysa gereken herşeyi yaptığına inanıyordu.

Eksik olan neydi?

Güven mi?

İstek mi?

Beceri mi?

Eksik olan bir şey vardı.

O da bulamadı.

Bunalımın dibine doğru inerken çabaladıkça battığının farkındaydı.

Bu yazıyı nette dolaşırken buldum. Ne kadar umutsuz, ne kadar zor bir hayat ki yazana bu duyguları yaşatmış... Umarım bir an önce kurtulmuştur bunu yazan...