Bir yerden sonra insanın kulağı da, yüreği de, karnı da doyuyor boş sözlere, vaatlere...Sanki karşına çıkan insanlar ezberlemiş gibi aynı cümleler, aynı mimikler, aynı oyunlar. Bir yiyorsun, iki, üç derken e yeter artık diyorsun. Zor olan, bazen o kadar sıkışıyorsun ki, ya artık görmezden gelip inanmış görünüyorsun ya da inanmak istiyorsun. Yalana inanmak, minik de olsa belki bu sefer farklı olur demek bile gerçeğin soğuğundan daha sıcak geliyor...
Aret VARTANYAN...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder